ما جمعی از افراد همین جامعه هستیم که آگاهانه یا ناآگاهانه:

• آسیب دیدیم یا آسیب زدیم
• شکست خوردیم یا پیروز شدیم
• قضاوت شدیم یا قضاوت کردیم.
• به ما ظلم شد یا به دیگران ظلم کردیم.
• قهر کردیم یا آشتی کردیم

درسته! ما مثل هم هستیم! اما مسیر ما یکی نبوده و نیست!

• یک نفر شفاگر می شود، یک نفر قاتل
• یک نفر خیر می شود و یک نفر شر
• یک نفر معتاد می شود
• یک نفر شکست می خورد

این در طول مسیر زندگی هست که اتق

، اما کسی نتوانست مسیر را به ما نشان دهد و قضاوت شدیم، تحقیر شدیم تا اینکه مجبور به کارهایی شدیم که نمی خواستیم آن را انجام بدیم. خواسته یا نا خواسته؛ عمد یا غیر عمد به خود و دیگران آسیب زدیم.

خدا رو شاکر هستیم که این لطف را به ما داشت تا بتوانیم از این مسیر تجربه کسب کنیم و آگاه شویم.

این آگاهی را رسالت خود قرار دادیم تا 

ترس از (عذاب وجدان، ناراحتی، افسردگی، قضاوت شدن، نداشتن اعتماد به نفس و عزت نفس، خجالت کشیدن و …) کوچکترین آسیب هایی هست که مخاطب ما با آن مواجه می شود.

رسالت اصلی ما این است که به این افراد آگاهی دهیم تا بتوانند مسیر خود را پیدا کنند.

ما درمانگر نیستیم، ما مثل یک چراغ هستیم در تاریکی. ما فقط وظیفه داریم مسیر را به مراجعه کننده نشان دهیم.

اعتقاد و دین

مراجعه کننده ممکن است مذهبی یا سایر ادیان باشد، ما به هیچ عنوان نباید اعتقاد و دین او را زیر سوال ببریم.

قضاوت کردن ممنوع!

ما در جایگاهی نیستیم که کارهای دیگران را قضاوت کنیم.

کوچ و روان درمانی ممنوع!

ممکن است فرد مراجعه کننده:

تجربیات مشابه با ما را داشته باشد.

راز هایی دارد که نمی خواهد ما بدانیم.

از لحاظ روحی و روانی آمادگی درمان را نداشته باشد.

ما نباید به مراجعه کننده درمانی را بر او تحمیل کنیم. این کار باید توسط متخصصین مربوطه انجام شود.

ما عضو هیچ نهاد یا سازمانی نیستیم.

رسالت ما کمک به افراد جامعه هست که دچار این چالش ها شده اند.